A taste of paradise: Pulau Perhentian Kecil

Dankzij de formule 1 piloot van Banana Travels was ik een uur vroeger ter bestemming dan gepland. Dus dan maar de speedboot in en op weg naar Long Beach op Pulau Perhentian Kecil (het kleinste van beide eilanden). In de minivan ontmoette ik reeds het Britse koppel Matthew en Camilla met wie ik enkele leuke momenten beleefde op dit paradijslijk eiland (denk turquoise water, wit strand en jungle met varanen tot 2 m lang). Zo gingen we, naast café- en restaurantbezoek, samen op snorkeltrip waarbij we 5 locaties aandeden telkens bekend om een andere reden. We zagen schildpadden, clownvisjes, roggen, barracuda's, papegaaivissen en veel haaien. Omdat ik zo enthousiast was over deze trip besloot ik twee dagen later nog eens te gaan om nog meer van deze onderwaterpracht te mogen genieten, en met succes.

Thanks to the formula 1 pilot from Banana Travels I reached my destination one hour earlier than planned. So into the speedboat then and on to Long Beach on Pulau Perhentian Kecil (the smallest of both islands). In the minivan already I met the British couple Matthew and Camilla with whom I shared some fun moments on this paradise island (think turquoise water, white beach and jungle with monitor lizards up to 2 m long). We went, apart from bar and restaurant visits, together on a snorkeling trip where we visited 5 locations, each of them known for a different reason. We saw turtles, clown fish, stingrays, barracudas, parrotfish and many sharks. Because I was so enthusiastic about this trip I decided to go again two days later to enjoy this underwater beauty some more, and with success.

Multicultural Georgetown, Pulau Penang

Aangekomen in mijn 8ste land: Maleisië. En wat een verschil met Indonesië: georganiseerd, snelwegen, mensen laten je met rust, weinig onderhandelen maar ook minder vriendelijke mensen en een minder duidelijke identiteit. Naast de authentieke Maleisiërs (orang asli) zijn er heel veel migranten, voornamelijk uit India en China. Daardoor is Georgetown een smeltkroes van religies: moslims, christenen, hindoes, boeddhisten leven er door elkaar. Je ziet Chinese tempels naast Hindoetempels, moskeeën en kerken. Je hoort ook verschillende talen in de straat: Maleisisch, Engels, Chinees en Hindi. Ik liep wat rond in Georgetown langs de belangrijkste bezienswaardigheden in Chinatown en Little India. Ook probeerde ik de street food, één van de belangrijkste voordelen van deze multiculturele samenleving. Omdat mijn onderwatercamera in Pulau Weh de geest reeds gegeven had, schafte ik me er hier een nieuwe aan - deze keer een echt goeie. Ook bezocht ik nog Penang Hill (buiten het zicht over de stad niet echt interessant) en Kek Lok Si tempel (Chinese kitsch met een 36 m hoog standbeeld van Guan Yin, de genade godin).

Arrived in my 8th country: Malaysia. And what a difference compared to Indonesia: organized, motorways, people that leave you alone, few bargaining but also less friendly people and a less clear identity. Besides the aboriginal Malaysians (orang asli) there are many immigrants, mainly from India and China. This makes Georgetown a crucible of religions: muslims, christians, hindus and buddhists live among each other. You can see Chinese temples next to Hindu temples, mosques and churches. You hear many languages in the the street: Malaysian, English, Chinese and Hindi. I walked around in Georgetown along the most important points of interest in Chinatown and Little India. I tried the street food too, one of the most important advantages of this multicultural society. Because my waterproof camera already died in Pulau Weh, I bought a new one here - this time a really good one. I also visited Penang Hill (except for the view on the city not very interesting) and Kek Lok Si temple (Chinese kitsch with a 36 m high statue of Guan Yin, the goddess of mercy).

Pulau Weh's underwater life

Harry bracht me naar de haven waar ik op de fast ferry stapte en 45 minuten later stond ik al op het tropische eiland Pulau Weh, helemaal in het topje van Sumatra en tevens het meest westelijke punt van Indonesië. Op de boot leerde ik Stefan en Jordi (NL) kennen, we deelden een taxi naar Iboih en vonden slaapplaats op dezelfde plek: Mama Mia. Ik had een basic bungalow met hangmat vlak aan het water met prachtige zonsopgang. Mama en haar dochter Nani zijn excellente koks, heel vriendelijk en zorgen heel goed voor je. Veel heb ik daar eigenlijk niet gedaan buiten snorkelen en eten. Je kan er gewoon vanop het strand beginnen snorkelen en dan oversteken naar Pulau Rubiah en telkens bevindt je je in een ongelofelijk dicht bevolkt (door vissen welteverstaan) en schitterend onderwaterlandschap. Ik zag er onder andere clownvisjes (nemo) rustend in een zee-anemoon, triggerfish die aanstalten maakten om ons aan te vallen, een murene, een kleine zwartwitgeringde zeeslang (naar het schijnt enorm giftig) en toen ik alleen was een haai van ongeveer 1,5 m lang (reef shark). Toen ik enthousiast terugkwam en mama vertelde van de haai die ik gezien had, begon ze onmiddellijk voorbereidingen te treffen om de volgende dag haai curry voor me te maken (superlekker trouwens!).

Harry took me to the harbour where I got on the fast ferry and 45 minutes later I was already on the tropical island Pulau Weh, all the way in the tip of Sumatra and also the most western point of Indonesia. On the boat I got to know Stefan and Jordi (NL), we shared a taxi to Iboih and found a place to sleep at the same spot: Mama Mia. I had a basic bungalow with hammock right next to the water with a beautiful sunrise view. Mama and her daughter Nani are excellent cooks, very friendly and take good care of you. I didn't really do a lot there except for snorkeling and eating. You can easily just start snorkeling from the beach and then cross over to Pulau Rubiah and all the time you find yourself in an immensely crowded (by fish that is) and wonderful underwater scenery. I saw among other things clown fish (memo) resting in a sea anemone, trigger fish that wanted to attack us, a moray eel, a small black and white ringed sea snake (apparently very poisonous) and when I was alone a shark from about 1,5 m long (reef shark). When I returned enthusiastically and told mama about the shark I'd seen, she immediately started preparing to make shark curry for me the next day (delicious by the way!).

Tsunami memories in Banda Aceh

Banda Aceh staat in Indonesië bekend om 2 dingen: het islamitische centrum van het land (een tweede Mekka, en de sharia is er van kracht) en de plaats waar de tsunami van 26 december 2004 lelijk huis gehouden heeft en het leven kostte van een 167.000 personen. Na een pijnlijke 12 uur op een nachtbus en een paar uur slapen in mijn hotel, startte ik mijn wandeling door het centrum. Ik wandelde langs de Baiturrahman moskee toen het begon te regenen. Ik ging schuilen onder een boom en ontmoette daar Harry, een becak chauffeur wiens restaurant verdwenen was in de tsunami. Hij bracht me met zijn becak naar een schip dat instond voor elektriciteitsproductie en door de tsunami 4 km landinwaarts getild werd, het tsunamimuseum met interessante weetjes over tsunami's, platentektoniek en vulkanen en de boot op het dak, een vissersboot die door de tsunami 1 km verder op een huis geplant werd en daardoor 63 personen het leven redde. Omwille van mijn acuut slaapgebrek bracht Harry me daarna naar een koffiehuis waar ze kopi luk maken: de koffiebonen worden gegeten door mangoesten en de uitgescheiden pitten geroosterd om koffie te maken. Het bedrijf koopt de mangoesten op en zet ze na het werk terug uit in het wild. Ondanks dat ik er maar 1 dag geweest ben, vond ik Banda Aceh een aangenaam stadje met enorm vriendelijke mensen. Ik kan moeilijk begrijpen dat de weinige extreme moslims in Indonesië zogezegd van hier zouden komen…

Banda Aceh is known in Indonesia for 2 things: the islamic centre of the country (a second Mecca, and the sharia is being applied) and the place where the tsunami of 26 December 2004 created havoc and some 167 000 people lost their lives. After a painful 12 hour ride on a night bus and a couple of hours of sleep in my hotel, I started my walk through the city centre. I was walking along the Baiturrahman mosque when it started raining. I took shelter underneath a tree and met Harry there, a becak driver whose restaurant disappeared in the tsunami. He took me with his becak to see a ship that was used for electricity generation and was lifted 4 km land inward by the tsunami, the tsunami museum with interesting facts on tsunamis, plate tectonics and volcanoes and the boat on the roof, a fishing boat that was planted 1 km ahead by the tsunami on top of a house and thus saved the lives of 63 people. Because of my acute lack of sleep Harry took me to a coffee shop where they make kopi luwak: the coffee beans get eaten by mongooses and the excremented stones are roasted to make coffee. The company buys the mongooses and after duty sets them free again in the wild. Despite the fact that I was there for only 1 day, I really liked Banda Aceh and its friendly people. I find it hard to believe that the few extreme muslims in Indonesia presumably come from this place…