Pattaya's mayhem

Omdat we nog tijd overhadden en omwille van Pattaya's reputatie wilden we toch eens de schaal ervan opmeten. Dus vertrokken we van Ko Samet per speedboat naar Ban Phe en dan per minivan naar Pattaya. We liepen over het strand en de boulevard en moesten inderdaad vaststellen dat het merendeel van het volk aldaar present oude blanke mannen zijn met jonge Thaise grietjes. Ze zijn echt overal: op het strand, in de restaurants, de shopping centra en 's avonds uiteraard in de bars. Na een halve dag hadden we dit wel gezien en keerden we terug naar Bangkok om te shoppen, voetmassage (uitgesproken als 'massaaaaaaa') en superlekker straateten. 's Avonds liepen we stoemelings Vincent tegen het lijf, een jongen uit Nederland die nog een tijdje met mij bij Chin Lung getraind heeft…

Because we still had some time left and because of Pattaya's reputation we wanted to check it out for ourselves. So we left Ko Samet by speedboat and Ban Phe by minivan and arrived in Pattaya. We walked on the beach and the main boulevard and had to conclude that the lion's share of the people there present are old white guys and young Thai chicks. They're really everywhere: on the beach, in the restaurants, the shopping centers and at night in the bars of course. After half a day we had seen enough of this and returned to Bangkok to do some shopping, foot massage (pronounced as 'massaaaaaa') and the best street food. At night we accidentally ran into Vincent, a Dutch guy who trained with me for a while at Chin Lung...

From Bangkok's Chinatown to Ko Samet

Voor de dames hun laatste dag keerden we terug naar Bangkok, pikte ik Meri op in Suvarnabhumi en bezochten we Chinatown en Lumphini park. Het is duidelijk dat Chinees nieuwjaar hier al voorbereid wordt: de witte konijnen zijn omnipresent. Toen we 's avonds in de taxi zaten, kwamen we terecht in één van de politieke manifestaties van de rode hemden tegen het militaire regime. Zoals alles hier was dit geen bitter, agressief of gefrustreerd gegeven, maar een blijde optocht. Na afscheid genomen te hebben van mijn moeder en Mariette vertrokken Meri en ik naar Ko Samet, het dichtst bij Bangkok gelegen eiland waar we enkele dagen uitgerust hebben in het meest zuidelijk gelegen (en dus ook het rustigste) punt van het eiland, genaamd Ao Wai. Elke dag werden hier echter na het ontbijt 2 speedboats vol Russen gedropt, die onmiddellijk enkele pintjes bestelden en fotomodelfoto's in de branding trokken van hun vrouwen, hetgeen voor grappige taferelen zorgde. Tenslotte nog enkele beschouwingen over het Thais engels: de Thai kunnen vele woorden niet correct uitspreken. Zo horen ze bijvoorbeeld geen verschil tussen de r en de l. In Khao Yai wees onze gids op een bepaalde 'prant' hetgeen dus een plant was. Ook meerdere medeklinkers achtereen vormen een probleem. Zo werd muesli op een bepaald moment door een serveuse als 'museli' uitgesproken, hetgeen door Meri onmiddellijk gecorrigeerd werd tot 'not museli but muesli, like Bruce Lee…'.

To spend the ladies' last day we returned to Bangkok, I picked up Meri at Suvarnabhumi and we visited Chinatown and Lumphini park. Chinese new year is clearly being prepared already: the white rabbits are omnipresent. When a taxi took us back in the evening, we ended up in one of the political demonstrations of the red shirts against the military regime. As everything here this wasn't a bitter, aggressive or frustrated happening but a cheerful parade.After saying goodbye to my mom and Mariette, Meri and I left for Ko Samet, the island closest to Bangkok where we rested a few days at the most southern (and thus the quietest) point of the island named Ao Wai. Every day after breakfast however 2 speedboats full of Russians were dropped off here, who immediately ordered some beers and took some bikini model pictures of their wives at the beach, which brought us some funny entertainment. To conclude some remarks on Thai English: the Thai cannot pronounce many words in a correct way. For example they do not hear the difference between the r and the l. In Khao Yai our guide pointed towards a certain 'prant', by which he meant plant of course. Also many consonants after each other pose a problem. At a certain moment a waitress pronounced muesli as 'museli', immediately corrected by Meri: 'not museli but muesli, like Bruce Lee…'.

Chilling out on Ko Lanta

Na hard onderhandelen over de prijs voor het retourticketje voor de boot van Krabi naar Ko Lanta (ik bleef vragen waarom de terugrit duurder was dan de heenrit en toen ze me geen antwoord konden geven en ze me beu waren, kregen we uiteindelijk toch de juiste prijs), kwamen we aan in het beach resort waar mama en Mariette de laatste dagen van hun vakantie zouden doorbrengen. Omdat ik niet zo'n strandligger ben, probeerde ik de volgende dag een fiets te vinden om het eiland te verkennen, maar dat bleek hopeloos te zijn. Een brommer dat ging wel, maar een fiets daar zou ik te moe van worden en zich moe maken, is iets wat de Aziaatjes niet graag doen - zo goed ken ik hen al wel... 's Avonds wilden we naar Old Town gaan maar omwille van de woekerprijzen van de taxi's hebben we het dan maar gelaten. In de plaats daarvan zijn we in een restaurant gaan eten op het strand en hebben we een lucky balloon opgelaten. De volgende dag bleven de dames in het resort om van een aantal massages te genieten en ik ging met een speedboot mee op snorkeltrip langs de eilanden Ko Ngai, Ko Chuek, Ko Kradan (waar ik zeker nog eens terug naartoe wil voor enkele dagen) en naar de Emerald Cave op Ko Mook. Van de boot sprongen we in het water en moesten we 80 m door een grot zwemmen om in een wondermooi binnenmeertje omringd door jungle uit te komen. Helaas was deze plek vergeven van de toeristen waardoor dit samen met het obligate fotogeposeer een compleet absurd gegeven werd...

After hard bargaining about the price of a return ticket for the boat from Krabi to Ko Lanta (I kept on asking why the return trip was more expensive than the outward journey and when they couldn't give me an answer and they got fed up with me, we finally got the right price), we arrived at the beach resort where my mom and Mariette were to spend their last few holidays. Because I'm not much of a beach boy, I tried to find a bicycle to explore the island but that appeared to be rather hopeless. A motorbike was all I could get because a bicycle would make me very tired and tiring themselves is something Asian people don't like to do - for this much I already know them... At night we wanted to go to Old Town but because of the usurious prices of the taxis we decided not to go. Instead we went to a restaurant at the beach and launched a lucky balloon. The next day the ladies stayed in the resort to enjoy a few massages while I took a snorkeling trip on a speedboat to the islands of Ko Ngai, Ko Cheuk, Ko Kradan (to which I certainly would like to return for a few days) and the Emerald Cave on Ko Mook. From the boat we jumped into the water and had to swim for 80 m through a cave to reach a wonderfully pretty lake surrounded by jungle. Unfortunately this place was packed with tourists which made this, together with the obligatory picture posing, a quite absurd event...

Going south: Krabi and Ko Phi Phi

Vanuit Krabi werden we in de sawng thaew geladen richting Ao Nang om daar aan boort te gaan van een speedboot. We vaarden naar Bamboo Island (een ander dan hetgeen ik reeds bezocht in Cambodja weliswaar) waar we wat tijd kregen om het strand te verkennen. Al onmiddellijk deed een waarschuwingsbord je herinneren aan de tsunami van 2004 die zowat heel Zuid-Thailand van de kaart veegde. Daarna naar het beroemde Ma Ya Beach voor het hagelwitte strand, turquoise water en de palmbomen. Dit bleek echter een tegenvaller van formaat: er was geen vierkante meter vrij op het strand en het water was verzadigd van de speedboten. Blijkbaar had het massatoerisme zich verzameld op dit strand. We lunchten op Ko Phi Phi Don gevolgd door nog enkele snorkelspots waar ik mijn nieuw speelgoedje (digitale onderwatercamera gekocht in Siam Square) kon uittesten en goed bevinden. 's Avonds in Krabi bezochten we nog even snel de night market.

From Krabi we were put in a sawing thaew direction of Ao Nang to get aboard of a speed boat. We sailed to Bamboo Island (be it another one than the one I visited before in Cambodia) where we got some time to explore the beach. Immediately a warning sign reminded you of the 2004 tsunami which wiped away almost the entire south coast of Thailand. After that to the famous Ma Ya Beach for the white beach, turquoise blue water and palm trees. We were however quite disappointed by this one: there was not a square meter empty on the beach and the water was saturated with sped boats. Apparently mass tourism had come together on this beach. We had lunch on Ko Phi Phi Don followed by a visit to some snorkeling spots where I could test and approve my newest toy (digital waterproof camera bought in Siam Square). At night in Krabi we paid a quick visit to the night market.

Bangkok's Atlanta Hotel

Om eens in een andere wijk van Bangkok te verblijven dan Bang Lam Phu, kozen we het Atlanta Hotel in Sukhumvit. Dit budget hotel werd gebouwd in 1952 en ademt nog steeds die tijdsgeest uit. De kamers zijn nogal basic maar de lobby, het restaurant en de jungle tuin met zwembad maken alles goed. Voor mij persoonlijk riep dit veel herinneringen op van 10 jaar geleden toen ik met Jan, Stefan en Johan Thailand voor de eerste keer bezocht en we onze eerste nachten in Bangkok daar doorbrachten. We wandelden langs de shoppingcentra van Siam Square naar het Jim Thompson House, waar de Amerikaanse zijdehandelaar en kunstverzamelaar een zestal huizen in Thaise architectuur ombouwde tot één grote woning - nu een museum met aangrenzende textielwinkel. In 1967 ging hij op trektocht in de Maleise bergen en heeft niemand hem nog teruggezien. 's Avonds ontmoetten we Jo en Eva, die aan het eind van hun maand vakantie in Zuid-Thailand waren, in de lobby van het Atlanta Hotel voor een excellent diner in het aanpalende restaurant.

To stay in another quarter of Bangkok than Bang Lam Phu, we chose the Atlanta Hotel in Sukhumvit. This budget hotel was built in 1952 and still breaths the atmosphere from this period. The rooms are basic but the lobby, the restaurant and the jungle garden with swimming pool make up for that. For me personally this brought back many memories of 10 years ago when I visited Thailand for the first time with Jan, Stefan and Johan and we spent our first few nights in Bangkok. We walked past the shopping malls of Siam Square to Jim Thompson's House, where the American silk merchant and art collector rebuilt 6 houses in Thai architecture to one big dwelling - now a museum with textile shop next to it. In 1967 he went for a hike in the Malay highlands and was never seen again. In the evening we met Jo and Eva, who reached the end of their month of holiday in the south of Thailand, in the lobby of the Atlanta Hotel for an excellent dinner in the hotel restaurant.

Jungle trekking in Khao Yai National Park

Zeer vroeg in de ochtend werden we opgehaald door Mr Pok, een Mr Miyagi lookalike. Hij bracht ons in zijn Volvo (exceptioneel in Azië - meestal zijn het allemaal Japanse auto's) naar het Khao Yai natuurreservaat waar gids Somyot 'you can call me Yoyo' op ons wachtte met zijn indrukwekkende dolk. We wandelden door de jungle en zagen een heleboel oude bomen en lianen maar helaas geen dieren (buiten de apen op het view point). Wel hoorden we de vleugelslag van een toekan en de roep van een gibbon in de verte. Na de middag stopten we bij de Nam Tok Haew Suwat waterval, waar Leonardi DiCaprio (eerder zijn stuntman dus) vanaf duikt in de film 'The Beach'. Weliswaar dan wel tijdens het regenseizoen dus met meer water... 's Avonds kwam ik toevallig nog Agathe en Madeleine (F) tegen met wie ik een week geleden kort kennis gemaakt had in Bangkok.

Very early in the morning Mr Pok, a Mr Miyagi lookalike, picked us up. He took us to Khao Yai Nature Reserve in his Volvo (exceptional in Asia - most other cars are Japanese) where our guide Somyot 'you can call me Yoyo' was waiting for us with his impressive dagger. We hiked through the jungle and saw a lot of old trees and lianas but unfortunately no animals (except for the monkeys at the view point). We did hear a hornbill flying and a gibbon calling far away. In the afternoon we stopped at the Nam tok Haew Suwat waterfall off which Leonardi DiCaprio (or probably his stunt double) dives down in the movie 'The Beach'. Be it during the rain season, so with more water running down... At night I accidentally ran into Agathe and Madeleine (F) whom I briefly met in Bangkok about a week ago.

Lopburi monkeys

Misschien heb ik het programma wat overladen of misschien was de combinatie jetlag en tropische temperaturen wat te veel, maar de dames beslisten om een dagje rust te nemen. Dus nam ik dan maar alleen de trein naar Lopburi. Daar bezocht ik de Wat Phra Si Ratana Mahathat en het Phra Narai Ratchaniwet paleis. Na Ayuttaya stelden deze echter vrij weinig voor; ook het stadje zelf is superklein. Hetgeen Lopburi echter speciaal maakt, zijn de apen. De makaken zijn werkelijk overal in bepaalde wijken - een echte pest. De inwoners moeten hun ramen gesloten houden en hun terras afrasteren met kippengaas. De meeste apen vind je in de Prang San Yot tempel, waar er ook genoeg locals rondlopen met katapult om de beestjes af en toe op hun plaats te zetten...

Maybe I overloaded the program a bit or maybe the combination of jetlag and tropical temperatures was a bit too much, but the ladies decided to take it easy for a day. So I took the train to Lopburi on my own. There I visited Wat Phra Si Ratana Mahathat and the Phra Narai Ratchaniwet palace. After Ayuttaya these points of interest were a bit disappointing; the town in itself is also very small. What makes Lopburi special though, are the monkeys. The macaques are absolutely everywhere in certain quarters - a real plague. The inhabitants need to keep their windows closed and have a fence around their balcony. Most monkeys you can find in Prang San Yot temple, where there are enough locals with a slingshot to show the monkey who's the boss...

Ayuttaya ruins

Na een belachelijk goedkope treinrit kwamen we aan in Ayuttaya, de voormalige hoofdstad van Thailand (toen nog Siam). Per tuk tuk verkenden we de tempelruïnes: Wat Yai Chai Mongkhon voor zijn grote chedi, Wat Phra Mahathat voor het boeddhahoofd verwerkt in een bodhiboom, Wat Phra Si Saaphet voor de 3 witte chedi's en Wihaan Mongkhon Bophit voor zijn 17 m hoge gouden boeddha. We passeerden langs olifanten waarop je een ritje kon maken en stopten bij Wat Lokayasutha voor zijn 29 m lange liggende boeddha. 's Avonds bezochten we met een longtailboot Wat Panan Choeng, een Chinese tempel met een 19 m hoge gouden boeddha, Wat Phutthaisaman met een grote centrale witte prang en zagen de zonsondergang in Wat Chai Wattanaram die me enorm aan Angkor Wat deed denken. Elke avond was er ook live muziek in het Street Lamp café waar Mr Noi en zijn vrienden '60s en '70s hits speelden, al gauw vervoegd door Joao, een Braziliaanse toerist en virtuoos mondharmonicaspeler.

After a ridiculously cheap train ride we arrived in Ayuttaya, the former capital of Thailand (called Siam in those days). By tuk tuk we explored the temple ruins: Wat Yai Chai Mongkhon for its big chedi, Wat Phra Mahathat for the buddha head in a bodhi tree, Wat Phra Si Saaphet for the 3 white chedi and Wihaan Mongkhon Bophit for its 17 m high golden buddha. We passed elephants on which you can take a ride and stopped at Wat Lokayasutha for its 29 m long reclining buddha. At night we took a longtail boat to visit Wat Panan Choeng, a Chinese temple with a 19 m high golden buddha, Wat Phutthaisaman with a big central white prang and saw the sunset in Wat Wattanaram which reminded me a lot of Angkor Wat. Every night there was live music at Street Lamp bar where Mr Noi and friends played '60s and '70s hits, soon assisted by Joao, a Brazilian tourist and virtuoso harmonica player.

Floating and watching tigers around Kanchanaburi

Vanuit Bangkok boekten we een daguitstap naar West-Thailand. Zeer vroeg in de ochtend werden we opgepikt met een busje en reden we naar Damnoen Saduak, dat bekend staat voor zijn drijvende markt. Met een longtailboot werden we doorheen de kanaaltjes gevoerd naar de markt en daar stapten we over in een kleiner bootje dat ons met wisselend succes probeerde doorheen de tientallen andere kleine bootjes te loodsen. Na de lunch zetten we koers naar de Tiger Temple, een heiligdom waar boeddhistische monniken voor de met uitsterven bedreigde tijgers zorgen. Vermits wij 3 tijgers zijn volgens de Chinese horoscoop en het nog steeds het tijgerjaar is, vonden we dat we dit moesten doen. Op voorhand was ons al gezegd geen geel, oranje, rood of roze kleren te dragen om de tijgers niet te agiteren. Onderweg kwam daar nog bij de de vrouwen hun schouders en benen moesten bedekken. Ik citeer onze gids (het Thaise accent moeten jullie er zelf maar bij verzinnen): 'no sexy lady in tiger temple, monks will marry you, no one take care of tiger'. We moesten ook een papiertje tekenen want 'if tiger bite or kill you, we no responsible'. We passeerden we eerst een kudde waterbuffels, herten en wilde zwijnen, die door onze gids 'tiger food' genoemd werden, zagen daarna de babytijgers en de oefeningen die ze met de tijgers doen om hun conditie op peil te houden om daarna naar de canyon te gaan. Daar werd je rondgeleid langs een 30-tal volwassen tijgers om ermee op de foto te gaan. Beetje toeristisch maar een geweldig gevoel om naast zo'n machtig beest te zitten. Daarna richting Kanchanaburi voor een kort bezoek aan de brug over de Khwae (of Kwai) rivier en dan terug naar Bangkok waar we de dag afsloten met een Tiger bier.

From Bangkok we booked a trip to West Thailand. Early in the morning we were picked up by a minivan that drove us to Damnoen Saduak, famous for its floating market. In a longtail boat they took us through the small canals to the market and there we got into a little boat that tried to sail us through the dozens of other small boats, not always successfully though. After lunch we headed for the Tiger Temple, a sacred place where buddhist monks take care of the endangered tigers. Because according to Chinese zodiac we are 3 tigers and it still is the tiger year, we felt we needed to do this. Beforehand they already told us not to wear yellow, orange, red or pink colours, not to agitate the tigers. On the road our guide also mentioned that ladies should cover their shoulders and legs. I quote our guide (and you have to add the Thai accent yourselves): 'no sexy lady in tiger temple, monks will marry you, no one take care of tiger'. We also had to sign a paper because 'if tiger bite or kill you, we no responsible'. First we passed a group of water buffaloes, deer and wild pigs which our guide called 'tiger food', then saw some tiger cubs and exercises to keep tigers fit and went into the canyon. There they guide you along some 30 tigers in order to take a picture with them. A little bit touristy but an amazing feeling to sit next to such a powerful animal. After that to Kanchanaburi for a short visit to the bridge over the river Khwae (or Kwai) and then back to Bangkok where we ended the day with a Tiger beer.

Bangkok revisited

Nadat mijn moeder en Mariette geland waren, liet ik hen bij wijze van kennismaking de Chao Praya rivier en de Bang Lam Phu wijk - inclusief de beruchte Khao San Road - zien. Al meteen een goede binnenkomer! De volgende dag namen we de watertaxi richting Grand Palace. Nog vooraleer we 1 stap binnen konden zetten, zijn we binnen het uur 3 keer in dezelfde scam terecht gekomen: een vriendelijke man vraagt ons waar we heen gaan, vertelt dan dat het vandaag een Boeddhistische feestdag is en dat dit enkel in de namiddag open is, maar geen probleem, hij heeft een alternatief programma per tuk tuk met veel tempels en dit voor maar 10 baht per persoon. Gelukkig kende ik dit verhaaltje al van 10 jaar geleden, maar wanneer je hier dus intrapt, neemt de tuk tuk je mee langs allerlei juwelen- en klerenwinkels en kan je je dag op je buik schrijven. Daarna dan toch in de Wat Pho geraakt, bekend voor zijn enorme liggende boeddha en de grootste collectie aan boeddhabeelden in Thailand. Vervolgens het Grand Palace binnen met de daarnaast liggende Wat Pra Kaew. De details, het goud, de emerald boeddha zijn zeer indrukwekkend. We stapten in een longtail boot voor een tochtje door de Khlongs (kanalen) en lieten ons afzetten aan de Wat Arun voor de zonsondergang. 's Avonds op Khao San Road liepen we Joni en Matthias nog tegen het lijf die afscheid genomen hadden van hun vrienden en zich klaar maakten om verder te trekken naar India.

After my mom and Mariette had landed, I showed them the Chao Praya river and Bang Lam Phu quarter - including the infamous Khao San Road - as an introduction. Immediately right on the spot! The next day we took the water taxi direction of the Grand Palace. Before we could even enter, we got involved 3 times in the same scam within the hour: a friendly man asks where you are going, then tells you it is a Buddhist holiday today and it is only open in the afternoon, but no problem, he has an alternative program by tuk tuk with many temples and this for only 10 baht each. Fortunately I already knew this story from 10 years ago, but when you get into the tuk tuk, it takes you to a number of jewel and clothing shops and you can forget about your day. Finally we arrived at Wat Pho, known for its gigantic reclining Buddha and the biggest collection of Buddha statues in Thailand. After that to the Grand Palace and Wat Pra Kaew next door. The details, the gold, the emerald Buddha are very impressive. We got into a longtail boat for a trip on the Khlongs (canals) and got dropped off at Wat Arun for the sunset. At night on Khao San Road we bumped into Joni and Matthias who said goodbye to their friends and were getting ready to move on to India.