We vlogen naar Jogjakarta en belandden daar meteen in het Prambanan guesthouse, mede-eigendom van Ludo Wauters, de oudere broer van Koen en Kris Wauters (volgens de krantenartikels - de mens zelf was niet te bespeuren). We wandelden naar het Kraton maar gingen niet binnen want we hadden dit beiden al eens gezien, maar bleven op het plein ervoor kijken naar enkele studenten die een soort van militaire parade oefeningen deden zoals ze die in school blijkbaar elke morgen doen voor het heisen van de vlag. Daarna wandelden we voorbij een plek waar toevallig een pencak silat wedstrijd bezig was en waar we de laatste 2 gevechten konden zien. Vandaar naar Malioboro, de Meir van Jogja. De volgende dag huurden we een brommer en reden naar het Merapi vulkaanmuseum met kaarten van vulkanische activiteit in Indonesië en beelden van erupties. Daarna wilden we naar het uitkijkpunt gaan om de Merapi zelf te zien maar dit werd ons verhinderd door de laatste eruptie van oktober 2010: we passeerden een rivier die nog vol lavastenen zat en strandden op een weg met een ingestorte brug. Terug in Jogja bezochten we het Sono Budoyo museum waar een bule een lesje gamelan kreeg en we vele wayang poppen zagen. Daarna gingen we lunchen in de warung van Meri's vriendin Astye en bezochten we het museum van Afandi (een lokale kunstenaar) en reden we met de brommer door naar Parangtritis (geen ziekte) voor een korte wandeling op het zwarte strand. Ik vroeg Meri of Solo de moeite was en wat er daar te zien was waarop ik als antwoord kreeg 'makanan enak, Boriiis!', hetgeen zoveel betekent als 'schitterend eten'. Dus namen we de trein naar Solo en bezochten het Kraton met een collectie koetsen, wapens en kunstvoorwerpen. We zagen ook een voorstelling van wayang orang (traditioneel theater) in het Javaans en begeleid door een gamelan orkest. Het verhaal was moeilijk te volgen maar de weinige actieve scènes waren best interessant vanuit de bewegingsleer. Na de voorstelling ging het doek dicht, het licht aan en spurtte iedereen (orkest incluis) naar buiten zonder applaus waardoor Meri en ik enigszins verdwaasd achterbleven.
We flew to Jogjakarta and immediately ended up in Prambanan guesthouse, co-owned by Ludo Wauters, the older brother of Koen and Kris Wauters (probably doesn't ring a bell to you but they're a local band in Belgium and quite popular). We walked up to the Kraton but didn't enter because we both had seen it before, but stayed on the plain in front looking at some students who did some kind of military parade exercises like they apparently do in school every morning before raising the flag. After that we coincidentally walked past a place where a pencak silat competition was going on and of which we could witness the final 2 fights. From there to Malioboro, the main shopping street of Jogja. The next day we hired a motorbike and drove to the Merapi volcano museum which had maps of the volcanic activity in Indonesia and pictures of eruptions. After that we wanted to go to the view point to see Merapi itself but it was impossible to get there due to the last eruption of October 2010: we passed by a river full of lava stones and stranded on a road with a collapsed bridge. Back in Jogja we visited the Sono Budoyo museum where a bule was getting a lesson in gamelan and where we saw many wayang dolls. After that we went for lunch to Meri's friend Astye's warung, visited Afandi's museum (a local artist) and drove by motorbike to Parangtritis (no disease) for a brief walk on the black beach. I asked Meri if it was worth it going to Solo and what I should see there and got the answer 'makanan enak, Boriiis!', which means that the food is excellent. So we took the train to Solo and visited the Kraton with its collection of carriages, weapons and art objects. We also saw a wayang orang (traditional theatre) show in Javan language and accompanied by a gamelan orchestra. The story was a bit difficult to grasp but the few active scenes were quite interesting with regard to the movements used. After the show the curtains closed, the lights went on and everybody (orchestra included) hurried outside without applause, leaving Meri and me a bit confused in the theatre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten