Slow boat to Nong Khiaw

Omdat ik bij wilde dragen aan de bedelronde van de monniken in Luang Prabang stond ik om 5 uur 's ochtends op en wandelde naar het centrum. Ik kocht een mandje sticky rice en een aantal bananen en nam plaats op de matten langs de weg. Helaas duurde het nog tot ongeveer 6u30 vooraleer de monniken zich lieten zien. Wanneer ze passeren kniel je neer en gooi je per monnik een handvol sticky rice en een banaan of raap of iets anders in de schaal. Soms zag ik dat op het einde van de rij een aantal monniken wat eten teruggaven aan bedelende kinderen. Daarna nam ik de slow boat naar Nong Khiaw. Deze boottrip staat vooral bekend voor zijn passage doorheen de meest dramatische landschappen van Laos, hetgeen ik beaam. Omdat het momenteel het droog seizoen is, moesten we 2 keer stoppen: één keer om uit te stappen en de boot door het ondiepe water te duwen en één keer zodat de schipper de boot door de ondiepe stroomversnellingen kon loodsen. Nong Khiaw is een klein dorpje, zeer idyllisch gelegen langs de rivier en tussen de bergen. De volgende dag heeft Le me leren vissen met een werpnet. Na even wennen aan de techniek, visten we er beiden op los met als resultaat dat ik 7 kleine visjes gevangen had en Le ongeveer het dubbele. Onze conversatie beperkte zich tot 'no fish' en dan een beetje lachen, maar ik vond dat dat wel paste bij het primitieve oergevoel van de visser die van zijn vangst afhangt om te overleven. Na het wandelingetje terug werden de visjes gebakken en aten we deze in zijn geheel op met wat sticky rice, een omelet en wat spicy sojasaus.

Because I wanted to contribute to the alms round of the monks in Luang Prabang, I got up at 5 am and walked towards the center. I bought a basket of sticky rice and some bananas and took place on the mats on the pavement. Unfortunately it wasn't before 6:30 when the monks showed up. When they pass by, you kneel down and throw per monk a handful of sticky rice and a banana or vegetable or something else in the scale. Sometimes I saw that at the end of the row a few monks gave some food back to begging children. After that I took the slow boat to Nong Khiaw. This boat trip is especially known for its passage through some of the most dramatic scenery in Laos, which I can affirm. Because it is the dry season now, we had to stop twice, once to get out and push the boat through a shallow passage and once so the pilot could drive the boat through some shallow rapids. Nong Khiaw is a small village with a very idyllic siting along the river surrounded by mountains. The next day Le learned me how to fish with a throwing net. After a few minutes of getting used to the technique, we both did some fishing with the result that I caught 7 little fish and Le around the double of this. Our conversation was limited to 'no fish' followed by some laughter but I thought that to be very appropriate to the primitive basic feeling of the fisherman who depends on his catch for survival. After a short walk back the fish were fried and we ate them with some sticky rice, an omelet and some spicy soy sauce.