Cycling through Mandalay

Ik nam de dagbus naar Mandalay omdat ik onderweg wou genieten van het landschap maar helaas was er gedurende de 9 uur lange busrit totaal niks te zien: een kaal landschap van velden en occasionele palmbomen en absoluut geen verkeer op de baan. In de bus zat ik naast een vriendelijke waarzegger (er zijn er enorm veel hier) die iets te dicht bij de waarheid geweest moet zijn, leidde ik af uit zijn dwangneuroses. Onderweg zag ik een wegwijzer naar Nay Pyi Taw, de spookhoofstad van Myanmar. Enkele jaren geleden werd de titel 'hoofdstad' van Yangon overgedragen naar Nay Pyi Taw toen een astroloog dit de generaals aanraadde. Toen ik 's avonds aankwam in Mandalay kwam ik Magali (CAN) en Rebecca (UK) tegen die ik al op de luchthaven had leren kennen. Ze nodigden me uit om mee naar de Moustache Brothers te gaan kijken: 3 stand-up comedians die samen met hun vrouwen en zussen een combinatie van grappen en traditionele dans brachten. Eén van de broers heeft voor zijn spot met het dictatoriale militaire regime al 3 keer in de gevangenis gezeten waarvan de laatste keer 7 jaar. Nu mogen ze enkel nog in hun eigen huis optreden en niet in het Birmees. Het viel me op dat vele gebouwen een generatorgroep voor de deur hebben staan; later werd ook duidelijk waarom: om de paar uur valt het elektriciteitsnet weg. De volgende dag huurden we fietsen en gingen we Mandalay verkennen. Tijdens een stop voor een drankje leerden we de 22-jarige Kyal Lay kennen, een vriendelijke jongen die ons de rest van de voormiddag op zijn brommer naar de plaatsen escorteerde waar we wilden zijn ('no guide but friend'). Hij bracht ons naar het Shwe In Bin Kyaung klooster, volledig in teakhout opgetrokken en daarna naar de Mahamuni tempel, waar we thanaka leerden maken (soort van geel sap van sandelhout dat hoofdzakelijk door vrouwen gebruikt wordt als make-up en sunblock) en de gouden boeddha bezochten (ik althans want enkel mannen mochten binnen in het centrale gedeelte). Na de lunch namen we afscheid van onze vriend en fietsten we langs de muren van het paleis naar Mandalay Hill. Daar bezochten we de Sandamani Paya met zijn oneindig aantal witte zedigs en beklommen we de trappen naar de top van de heuvel om de zonsondergang zonder zon te zien. We sloten de dag af in het plaatselijke 'rum station'.

I took the day bus to Mandalay because I like to look at the scenery on the way but unfortunately there was nothing to see during the 9 hour bus journey: a bleak scenery of fields and a few palm trees and absolutely no traffic on the road. In the bus I was sitting next to a friendly fortune teller (they are plenty here) who had been a little bit too close to the truth, I deducted from his neuroses. On the road I saw a sign pointing towards Nay Pyi Taw, the ghost capital of Myanmar. A few years ago the title of 'capital' was transferred from Yangon to Nay Pyi Taw when an astrologer advised this to the generals. At night when I arrived in Mandalay I ran into Magali (CAN) and Rebecca (UK) whom I met at the airport. They invited me to go see the Moustache Brothers: 3 stand-up comedians who together with their wives and sisters brought a combination of jokes and traditional dance. One of the brothers has been to jail 3 times already of which the last time 7 years for mocking the dictatorial military regime. Now they are only allowed to perform in their house and not in Burmese. I noticed that many buildings have a generator set outside the house; later it became clear why: every couple of hours the electricity grid blacks out. The next day we hired bicycles to explore Mandalay. While stopping to have a drink we got to know 22-year-old Kyal Lay, a friendly boy whom escorted us for the rest of the morning on his motorbike and brought us to the places we wanted to see ('no guide but friend'). He took us to Shwe In Bing Kyaung monastery, entirely constructed in teak wood and after that to the Mahamuni temple, where we learned how to make thanaka (sort of yellow juice from sandal wood which is mainly used by women as make-up and sunblock) and visited the golden buddha (I did because only men where allowed in the central part). After lunch we said goodbye to our friend and cycled along the old palace walls to Mandalay Hill. There we visited Sandamani Paya with its infinite number of white zedis and climbed the stairs to the top of the hill to see the sunset without sun. We ended the day in the local 'rum station'.