Het stadje dat in mijn oude Lonely Planet nog aangegeven staat als Zhongdian heet nu Shangri-La (of Shang Ge Li La zoals de Chinezen het uitspreken) naar de roman Lost Horizon van James Hilton (zelf nooit gelezen maar ze doen er hier vrij wild over). Daar aangekomen vond ik onmiddellijk Josiane terug en de volgende dag liepen we rond in Old Town. Omwille van de kou (8°C want op 3400 m) en de regen, liepen we wat door de straatje en bezochten we de Tibetaanse tempel met het gouden 'prayer wheel' en het museum. Daar werd ik aangevallen door 5 jongetjes van een jaar of 8 en hebben we wat kungfu op elkaar geoefend… De volgende dag bezocht ik Song Zan Lin Si, een groot Tibetaans klooster aan de andere kant van het stadje, hetgeen een kleine versie is van het Potala klooster in Lhasa. Enorm indrukwekkende ligging aan een meer en hetgeen vooral opvalt hier binnen het Tibetaans boeddhisme zijn de kleurrijke gebedsvlaggetjes uiteraard maar ook de vele bewakers van boeddha, die er vaak vervaarlijk uitzien. De volgende dag deden Josiane en ik een trekking met gids Tuntim, afkomstig uit Lhasa, langs de Great Treasure tempel en het Tibetaanse dorpje Ringha waar we lunchten in een traditioneel huis uitgebaat door 2 oude vrouwtjes die enkel Tibetaans spraken (mijn beperkt Chinees was dus volledig onbruikbaar hier). We eindigden de trekking in de Xia Gei warmwaterbronnen (heerlijk om terug op temperatuur te komen) en gingen 's avonds naar de rondedansen op de oude markt kijken. Tof om te zien hoe jong en oud elke avond opnieuw trouw komen opdagen om de traditie in ere te houden. Mijn laatste dag in Shangri-La besteedde ik door per fiets naar de volgende vallei te rijden. In de verte zag ik 8 witte chedi's en reed erheen. Onderweg zag ik vele yaks, die erg bruikbaar blijken (de Tibetanen gebruiken hun vlees om op te eten, wol om stoffen van te maken en de melk om boterthee, kaas en kaarsen mee te maken) en op de terugweg passeerde ik nog door enkele dorpjes waar de tijd is blijven stilstaan.
The town that is mentioned in my old Lonely Planet as Zhongdian is now called Shangri-La (or Shang Ge Li La as the Chinese pronounce it) as described in the novel Lost Horizon by James Hilton (never read it myself but people here are quite wild about it). Once arrived there I immediately found Josiane again and the next they we walked through Old Town. Because of the cold (8°C because at 3400m) and the rain, we walked a bit through the narrow streets and visited the Tibetan temple with the golden prayer wheel and the museum. There I got attacked by 5 8-or-so-year-old boys and so we practiced some kungfu on each other… The next day I visited Song Zan Lin Si, a big Tibetan monastery on the other side of town, which is a small version of the Potala monastery in Lhasa. It is impressively situated at a lake and what is especially remarkable here within Tibetan buddhism are the colorful prayer flags of course but also the many guards of buddha, who often look ferocious. The next day Josiane and I did a trekking with guide Tuntim, coming from Lhasa, along the Great Treasure temple and the Tibetan village Ringha where we had lunch in a traditional house, hosted by 2 old ladies who only spoke Tibetan (my very limited knowledge of Chinese was completely useless here). We ended the trekking in the Xia Gei hot springs (perfect to heat up again) and went to see the circle dances at night on the old market. Great to see how young and old gather here every night to pay respect to the tradition. My last day in Shangri-La I spent by driving per bike through the next valley. Far away I saw 8 white chedis and rode towards them. Along the way I saw many yaks, which appear to be very useful (the Tibetans use their meat to eat, wool to make fabrics and milk to make butter tea, cheese and candles) and on the way back I passed through some villages where time was standing still.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten